غلامعباس سعیدی / شسته بر دلِ آیینۀ تو گردِ ملال

شسته بر دلِ آیینۀ تو گردِ ملال
نصیحتی کنمت مثل آب: آبِ زلال

"نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر"
بکن از آبِ زلال آبگینه مالامال

به هیچ رو مشو اما اگر شدی مسئول
مرنج اگر بکند از تو زیردست سوال

به زعم خویش فقیهی ولی نمی دانی
که نیست درسِ فقیهی بدونِ استشکال

تو از گذشتِ کریمانه هیچ نشنیدی 
که با شنیدن یک هو چنین کنی جنجال

به پشت میز پیاپی خیال می بافی
ردای بخت نیابد رفو از این متقال

به آسمان نتوانی رسید اگر هر دم
کبوتری بپرانی در آسمانِ خیال

پیاده شو که بیندازدت به گودالی
چنین مشو به خرِ لج سوار چون اطفال

بخوان حکایت تاریخیِ دو شمع و علی
که داده اند به دستت کلیدِ بیت المال

دم از علی، به ولای علی، مزن به گزاف
علی مگو که علی گونه نیستت اعمال

هزار پردۀ توجیه پیش چشمِ شماست
ندیده از پس این پرده کس حقیقتِ حال

هزار تبصره و اصل می کنید نخست
سپس خورید و به قانون کنید استدلال

زمامِ فکر تو در دستِ چاپلوسان است
به خود بیا که تو از خود نداری استقلال 

مبند چشمِ خرد را بکن نگاه و ببین
گزینه های دگر را که نیست قحطِ رجال

نه آن خروش نخست و نه این خمودیِ بعد
رسیده و نرسانیده مردِ زود انزال

اگرچه تازه به دولت رسیده ای بشنو
متاز تند که این دولتی است رو به زوال

بیاب فرصت و بیرون شدی بجو امّا
مکوب بر در و دیوار این قفس پر و بال

مکوب بر در و دیوار این قفس خود را
که عنقریب بیفتی کفِ قفس بیحال

به فکرِ سست نگردد درست مبنایی
بنای خانه نگردد تمام با پوشال

جهان ماست محلِّ گذر تو ساده دلی
که در محلِّ گذر بسته ای امید محال

اگر قضا بگشاید کمین به روی زمین
اگر اجل بکند باز از آسمان چنگال_

برای ما نگذارد به وقتِ تنگ درنگ
برای ما نگذارد به هیچ حال مجال

در این زمانۀ ناحق خوشا به حال کسی
که حق هیچ کسی را نمی کند پامال

غلامعباس سعیدی

علیرضا آذر / دست از شب و روز گریه بردار گلم.

اوضاع خراب است،مراعات کنید.                              

ته مانده ی آب است،مراعات کنید

از خاطره ها شکر گذارم، بروید                                  

مالِ خودتان دار و ندارم، بروید

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند.                             

مردم چه بلاها به سرم آوردند

من از به جهان آمدنم دلگیرم.                                    

  آماده کنید جوخه را، می میرم

در آینه یک مردِ شکسته ست هنوز.                          

  مرد است که از پا ننشسته ست هنوز

یک مرد که از چشم تو افتاد شکست.                         

مرد است ولی خانه ات آباد، شکست

در جاده ی خود یک سگِ پاسوخته بود                       

لب بر لب و دندان به زبان دوخته بود

بر مسندِ آوار اگر جغد منم.                                          

باید که در این فاجعه پرپر بزنم

اما اگر این جغد به جایی برسد.                                 

دیوانه اگر به کدخدایی برسد

ته مانده ی یک مرد اگر برگردد.                                  

صادق،سگ ولگرد اگر برگردد

معشوق اگر زهر مهیا بکند.                                        

  داوود نباشد که دری وا بکند

این خاطره ی پیر به هم می ریزد                               

  آرامش تصویر به هم می ریزد

ای روح مرا تا به کجا می بری ام                               

   دیوانه ی این سرابِ خاکستری ام

می سوزم و می میرم و جان می گیرم.                       

با این همه هر بار زبان می گیرم

در خانه ی من پنجره ها می میرند.                             

بر زیر و بم باغ، قلم می گیرند

این پنجره تصویر خیالی دارد                                     

در خانه ی من مرگ توالی دارد

در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست.                       

آغاز نکن،این اَلَک آویختنی ست

بعد از تو جهانِ دگری ساخته ام.                               

   آتش به دهانِ خانه انداخته ام

بعد از تو خدا خانه نشینم نکند.                                 

دستانِ دعا بدتر از اینم نکند

من پای بدی های خودم می مانم                             

 من پای بدی های تو هم می مانم

لیلی تو ندیدی که چه با من کردند                              

  مردم چه بلاها به سرم آوردند

آواره ی آن چشم ِ سیاهت شده ام.                               

بیچاره ی آن طرز نگاهت شده ام

هر بار مرا می نگری می میرم.                                      

از کوچه ی ما می گذری، می میرم

سوسو بزنی، شهر چراغان شده است.                          

  چرخی بزنی،آینه بندان شده است

لب باز کنی،آتشی افروخته ای.                                     

حرفی بزنی،دهکده را سوخته ای

بد نیست شبی سر به جنونم بزنی.                                

گاهی سَرکی به آسمانم بزنی

من را به گناهِ بی گناهی کشتی.                                     

بانوی شکار، اشتباهی کشتی

بانوی شکار،دست کم می گیری.                                    

من جان دهم آهسته تو هم می میری

از مرگِ تو جز درد مگر می ماند.                                   

جز واژه ی برگرد مگر می ماند

این ها همه کم لطفی ِ دنیاست عزیز.                          

این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز

دیوانه ام،از دست خودم سیر شدم.                          

با هر کسِ همنام ِ تو درگیر شدم

ای تُف به جهانِ تا ابد غم بودن.                               

ای مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن

یادش همه جا هست،خودش نوش ِ شما.                  

  ای ننگ بر و مرگ بر آغوش شما

شمشیر بر آن دست که بر گردنش است.                  

   لعنت به تنی که در کنار تنش است

دست از شب و روز گریه بردار گلم.                          

  با پای خودم می روم این بار گلم

علیرضا آذر

محمد قهرمان : عزم رفتن داری و من ناگزیر از ماندنم

محمد قهرمان :

عزم رفتن داری و من ناگزیر از ماندنم

ای مسافر! بازوان را حلقه کن برگردنم

سربنه برسینة من ساعتی از روی لطف

تا بماند هفته‌ها بوی تو در پیراهنم

عاشقی نازکدلم، کم ظرف مانند حباب

دم مزن با من به تندی، زان که در دم بشکنم

می‌شماری ناله‌ام را همچو نی، بادِ هوا

خم به ابرویت نیاید، بشنوی‌گر شیونم

از منِ افتاده گر آگه نباشی، دور نیست

بی‌صدا چون سایه باشد، بر زمین افتادنم

گر شدی دلبستة من، یا منم پابندِ تو

فرقها باشد میان ما، توجانی، من تنم

پلک‌هایم شب نمی‌آیند دور از تو به هم

گر مژه برهم زنم، در دیده ریزد سوزنم

آتش عشقت نمی‌دانی چه با من می‌کند

برقِ عالمسوز را سرداده‌ای در خرمنم

آه ای هجران تو بی‌رحم چون آوار و سیل!

من نه سنگِ خاره‌ام آخر، نه کوه آهنم

نیستی آگه ز رسم دوستی، بشنو که من

آنچنانت دوست می‌دارم که با خود دشمنم!

خار در پیراهنم، چون با توام، برگِ گل است

برگِ گل، چون بی‌توام، خار است در پیراهنم

محمد مهدی سیار : خیره ست چشــم خانه به چشمـــــانِ مات من

محمد مهدی سیار :

خیره ست چشــم خانه به چشمـــــانِ مات من

خــــالیست بی صــدا و سکـــــوتت حیاتِ من

 

دل می کَنم به خاطر تــــو از دیـــار خویش

ای خاطرت عزیزتــــــر از خاطــــرات من

 

آیــــات سجده دار خـــــدا چشم های توست

ای سوره ی مغازله ، ای سور و سات من!

 

حق السکــــــوت می طلبند از لبــــان تــــو

چشمــــــان لاابالی و لب های لات مـــــــن

 

شــــاعر شدن بهانه ی تلمیح کهنه ای است

تا حـــافـــظِ تــــو باشم ،  شاخــه نبات من!

 

شکـــــر خدا که دفتر مــــن بی غــزل نماند

شد عشـــــق نیز منکــــری از منکرات من

فریدون مشیری / همین درد مرا سخت می آزارد

من نمی دانم
_ و همین درد مرا سخت می آزارد_
که چرا انسان این دانا
این پیغمبر
:در تکاپوهایش
_چیزی از معجزه آن سو تر_
ره نبرده ست به اعجاز محبت
چه دلیلی دارد؟
*
چه دلیلی دارد
که هنوز
مهربانی را نشناخته است؟
و نمی داند در یک لبخند
!چه شگفتی هایی پنهان است
*
من بر آنم که درین دنیا
_خوب بودن _به خدا
سهل ترین کارست
و نمی دانم
که چرا انسان
تا این حد
با خوبی
.بیگانه است
!و همین درد مرا سخت می آزارد”
―

فریدون مشیری

غلامرضا طریقی

آنقدر پُرم از تو، که کم مانده ببارم

در متن نگاهت،غزلی تازه بکارم

من بی تو دلم را چه کنم، بی تو دلم را

اما نه دراین سینه دلی بی تو ندارم

باشد بروآسوده خدا با توعزیزم

باید که به این خاطره ها دل بسپارم

حالا همه شب حال و هوای شب مرگ است

حالا که غمت مانده به جای تو کنارم

ای کاش بیایی و ببینی به چه حالی

افتاده از آن کوچه ی بی ماه گذارم

شاید به تمنای تو یک شب بروم تا

آنجا که نباشد کسی ازایل و تبارم

می یابمت آری به دلم فال توافتاد

هرچند کمی زود ، کمی دیر، بهارم

غلامرضا طریقی

غلامرضا طریقی : اشکی که روی گونه ی ما خط کشیده است

غلامرضا طریقی :

اشکی که روی گونه ی ما خط کشیده  است

خون مقطری ست که رنگش پریده است 

هر اشک ما چکیده ی صدها شکایت است

امشب ببین چقدر شکایت چکیده است 

قلب من و تو گنبد سرخی است که در آن

روح رحیم حضرت عشق آرمیده است 

مقرون به صرفه نیست که عاشق شویم چون

دوران اوج عشق به پایان رسیده است

اینجا مشخص است که گنجشک چند بار

از لانه اش بدون مجوز پریده است

حتی مشخص است کجا و چگونه شمع

پروانه را شبانه به آتش کشیده است

در شهر ما بهارِ پر از گل رباعی است

پاییز مثنوی ست ، زمستان قصیده است

من شاعر قصیده ام اما دو خط کج

با پنبه ای سر سخنم را بریده است

طبق مقررات غزل گفته ام ولی

حرفی غریبه بین حروفم خزیده است 

شاعر پس از تحمل تبعید در وطن

بنیانگذار دولتِ قدرت ندیده است