قاسم صرافان : قطـــار ِ خطّ لبت راهـــی سمرقند است

قاسم صرافان :

قطـــار ِ خطّ لبت راهـــی سمرقند است

بلیت یک سره‌ از اصفهان بگو چند است؟

عجب گلــــی زده‌ای بـــاز گوشـــه‌ی مـویت

تو ای همیشه برنده ! شماره‌ات چند است؟

بــــه تــــوپ گـرد دلـــم بــاز دست رد نزنی

مگر «نود» تو ندیدی عزیز من «هَند» است

همین کـــه می‌زنیَش مثل بید می‌لرزم

کلید کُنتر برق است یا که لبخند است؟

نگاه مست تــو تبلیـغ آب انگور است

لبت نشان تجاری شرکت قند است

بِ ... بِ ... ببین کــــــه زبــانم دوبــاره بند آمد

زی... زی... زی... زیرِسر برق آن گلوبند است

نشسته نرمیِ شالی به روی شانه‌ی تو

شبیه برف سفیدی کـــه بر دماوند است

دوبـــاره شاعــر «جغرافیَ» ت شدم، آخر

گلی جوانی و «تاریخ» از تو شرمنده ست

چرا اهالــی این شهر عـــاشقت نشونــد ؟

چنین که عطر تو در کوچه‌ها پراکنده است

به چشم‌های تو فرهادها نمی‌آیند

نگاه تو پــی یک صید آبرومند است

هزار «قیصر» و «قاسم» فدای چشمانت

بِکُش! حلال! مگر خون‌بهای ما چند است؟

نگاه خسته‌ی عاشق کبوتر جَلدی است

اگر چه مــی‌پرد امــا همیشه پابند است

نسیم، عطر تو را صبــح با خودش آورد

و گفت: روزی عشاق با خداوند است

رسیـــدی و غــزلـــم را دوبـــــــاره دود گرفت

نترس – آه کسی نیست - دود اسفند است

قاسم صرافان

قاسم صرافان / می‌گریزی از من و دائم عاشقت را می‌دهی بازی

می‌گریزی از من و دائم عاشقت را می‌دهی بازی

می‌شوی آهـوی تهرانـی، می‌شوم صیاد شیرازی

فتـح دنیا کار آن چشم است، خون دل‌ها کار آن ابرو

هر لبت یک ارتش سرخ است گیسوانت لشگر نازی

بس که خواندی «لیلی و مجنون» جَوّ ابیاتم «نظامی» شد

مـی‌خــورَد  یک  راست  بر  قلبــم  از  نگاهت  تیـــر طنازی

قاسم صرافان : قطـــار ِ خطّ لبت راهـــی سمرقند است

قاسم صرافان :

قطـــار ِ خطّ لبت راهـــی سمرقند است

بلیت یک سره‌ از اصفهان بگو چند است؟

عجب گلــــی زده‌ای بـــاز گوشـــه‌ی مـویت

تو ای همیشه برنده ! شماره‌ات چند است؟

بــــه تــــوپ گـرد دلـــم بــاز دست رد نزنی

مگر «نود» تو ندیدی عزیز من «هَند» است

همین کـــه می‌زنیَش مثل بید می‌لرزم

کلید کُنتر برق است یا که لبخند است؟

قاسم صرافان : اولِ روضــه میـــــرسد از راه

قاسم صرافان :

اولِ روضــه میـــــرسد از راه

قدبلــند است و پرده ها کوتـــاه

 

آه از آنشـب که چشــمِ من افتاد

پشـتِ پرده به تکه ای از مـــاه

 

بچــه ی هیئـــتم منو حســــاس

به دو چشـمِ تو و به رنگِ سیاه

 

مویت از زیرِ روسری پیداست

دختــــــــره ... ، لااله الا الله!

 

به "ولا الضالین" دلم خوش بود

با دو نخ موی تو شدم گمــــراه

 

چشمهایم زبـان نمیفهمــــــــــند

دیـن ندارد کـه مردِ خاطرخواه

 

چــای دارم مــــی آورم آنـــور

خـــواهرانِِ عـزیز ! یــــــا الله

 

سینیِ چــــای داشـت میلـــرزید

میرسیدم کنـــارِ تــو ... ناگــــاه

 

پا شــــدی و شبیهِ مـــن پا شــد

از لــــبِ داغِ استکــان هــــم آه

 

وای وقتـــی کـه شــد زلیخایــم

بـــا یکی از بــرادران همـــراه

 

یــوسفی در خیــالِ خــود بودم

ناگهان سرنگون شدم در چـــاه

 

"زاغکی قالبِ پنیــــری دیــــد"

و چه راحـت گرفت ازو روباه

 

آی دنیـــــــــا! همیشه خُرمایَت

بر نخیل است و دستِ ما کوتاه

قاسم صرافان / گوشه ی ابرو که با چشمت تبانی میکند

گوشه ی ابرو که با چشمت تبانی میکند

این دل خاموش را آتشفشانی میکند

عاشقت نصف جهان هستند اما آخرش

لهجه ات آن نصفه را هم اصفهانی میکند

چای را بی پولکی خوردن صفا دارد، اگر

حبه قندی مثل تو، شیرین زبانی میکند

ماه من! شعرم زمینی بود، اما آخرش

عشق تو یک روز ما را آسمانی میکند

قاسم صرافان