قاسم صرافان : اولِ روضــه میـــــرسد از راه

قاسم صرافان :

اولِ روضــه میـــــرسد از راه

قدبلــند است و پرده ها کوتـــاه

 

آه از آنشـب که چشــمِ من افتاد

پشـتِ پرده به تکه ای از مـــاه

 

بچــه ی هیئـــتم منو حســــاس

به دو چشـمِ تو و به رنگِ سیاه

 

مویت از زیرِ روسری پیداست

دختــــــــره ... ، لااله الا الله!

 

به "ولا الضالین" دلم خوش بود

با دو نخ موی تو شدم گمــــراه

 

چشمهایم زبـان نمیفهمــــــــــند

دیـن ندارد کـه مردِ خاطرخواه

 

چــای دارم مــــی آورم آنـــور

خـــواهرانِِ عـزیز ! یــــــا الله

 

سینیِ چــــای داشـت میلـــرزید

میرسیدم کنـــارِ تــو ... ناگــــاه

 

پا شــــدی و شبیهِ مـــن پا شــد

از لــــبِ داغِ استکــان هــــم آه

 

وای وقتـــی کـه شــد زلیخایــم

بـــا یکی از بــرادران همـــراه

 

یــوسفی در خیــالِ خــود بودم

ناگهان سرنگون شدم در چـــاه

 

"زاغکی قالبِ پنیــــری دیــــد"

و چه راحـت گرفت ازو روباه

 

آی دنیـــــــــا! همیشه خُرمایَت

بر نخیل است و دستِ ما کوتاه