سیده_فاطمه_حسینیان / ای بهار تو پرنده ات رها

سیده_فاطمه_حسینیان

ای بهار
تو پرنده ات رها
بنفشه ات به بار
می وزی پر از ترانه
می رسی پر از نگار
هرکجا رهگذار توست
شاخه های ارغوان شکوفه ریز ...

متن عکس عاشقانه

زندگی گوشه قلب تو 
بهشت است 
بگو ...
رهن مخروبه ترین 
گوشه ی قلبت چند است ..

عاشقانه
از ''تو'' می نویسم
و شخص دیگری
در ''من '' آفریده می شود.
تو، او را ''ما'' می نامی؛
او مرا '' تو''

می‌ آید، 
اگرچه دیر.
می‌ آید
رفتار رنگی اش
از پشت بال پرستو 
چه دیدنی ‌ست !

روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد...

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه

روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد...

اقبال لاهوری : زندگانی را بقا از مدعا ست

اقبال لاهوری :

زندگانی را بقا از مدعا ست

کاروانش را درا از مدعا ست

زندگی در جستجو پوشیده است

اصل او در رزو پوشیده است

رزو را در دل خود زنده دار

تا نگردد مشت خاک تو مزار

رزو جان جهان رنگ و بوست

فطرت هر شی امین رزو ست

از تمنا رقص دل در سینه ها

سینه ها از تاب او ئینه ها

طاقت پرواز بخشد خاک را

خضر باشد موسی ادراک را

دل ز سوز آرزو گیرد حیات

غیر حق میرد چو او گیرد حیات

چون ز تخلیق تمنا باز ماند

شهپرش بشکست و از پرواز ماند

آرزو هنگامه آرای خودی

موج بیتابی ز دریای خودی

آرزو صید مقاصد را کمند

دفتر افعال را شیرازه بند

زنده را نفی تمنا مرده کرد

شعله را نقصان سوز افسرده کرد

چیست اصل دیدهٔ بیدار ما

بست صورت لذت دیدار ما

کبک پا از شوخئ رفتار یافت

بلبل از سعی نوا منقار یافت

نی برون از نیستان آباد شد

نغمه از زندان او آزاد شد

عقل ندرت کوش و گردون تاز چیست

هیچ میدانی که این اعجاز چیست

زندگی سرمایه دار از آرزوست

عقل از زائیدگان بطن اوست

چیست نظم قوم و آئین و رسوم

چیست راز تازگیهای علوم

آرزوئی کو بزور خود شکست

سر ز دل بیرون زد و صورت به بست

دست و دندان و دماغ و چشم و گوش

فکر و تخییل و شعور و یاد و هوش

زندگی مرکب چو در جنگاه باخت

بهر حفظ خویش این آلات ساخت

آگهی از علم و فن مقصود نیست

غنچه و گل از چمن مقصود نیست

علم از سامان حفظ زندگی است

علم از اسباب تقویم خودی است

علم و فن از پیش خیزان حیات

علم و فن از خانه زادان حیات

ای از راز زندگی بیگانه ، خیز

از شراب مقصدی مستانه خیز

مقصد مثل سحر تابنده ئی

ماسوی را آتش سوزنده ئی

مقصدی از آسمان بالاتری

دلربائی دلستانی دلبری

باطل دیرینه را غارتگری

فتنه در جیبی سراپا محشری

ما ز تخلیق مقاصد زنده ایم

از شعاع آرزو تابنده ایم

اشعار زیبای مستوره کردستانی

اشعار زیبای مستوره کردستانی :

                                  *********

آن پرى چهره که دوشینه به بزم ما بود
وصف او را نتوان گفت چسان زیبا بود
وه چه بزمى گل و شمع ونى و بربط همه جمع
خنده‏ى جام مى و قهقهه مینا بود
سرخوش از باده من و ساقى و آن طرفه صنم
تا سحر قصه ز نقل و مى و از صهبا بود
از وفادارى و از صبر و شکیبایى و عشق
هر چه زان جمله سخن رفت از این شیدا بود
زاهدالاف مزن نقد مسلمانى تو
خود بدیدم به کف مغبچه‏ى ترسا بود
هر که در مسجد و میخانه به چشم آوردم
همه را دامى از آن زلف سیه برپا بود
دى به غمزه صنمى سلسله مویى بگذشت
دل مستوره و جمعى به برش یغما بود

سیمین بهبهانی : شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود

سیمین بهبهانی :

شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود
میل تو گرم، در دل بی تاب می دود

در پرده ی نهان ِ دلم جای می کنی
گویی به چشم خسته تنی خواب می دود

می بوسمت به شوق و برون می شوم ز خویش
چون شبنمی که بر گل شاداب می دود

می لغزد آن نگاه شتابان به چهره ام
چون بوسه ی نسیم که بر آب می دود

وز آن نگاه، مستی عشق تو در تنم
آن گونه می دود که می ناب می دود

بر دامنم ز مهر بنهْ سر، که عیب نیست
خورشید هم به دامن مرداب می دود

وزگفتگوی خلق مخور غم، که گاهگاه
ابر سیه به چهره ی مهتاب می دود.

بیژن ترقی : تا بهاردلنشین آمده سوی چمن

بیژن ترقی :

تا بهاردلنشین آمده سوی چمن      ای بهار آرزو برسرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار برآشیانم کن‌گذر      تا که‌گلباران شودکلبة ویران من }الف
                            تا بهار زندگی      آمد بیا آرام‌جان
                     تا نسیم ازسوی‌گل      آمد بیا دامن‌کشان
                      چون سپندم برسر      آتش نشان بنشین دمی
                   چون سِرشکم درکنار      بنشین نشان سوزنهان
                                       ....................
                                           تکرار الف
                      باز آ ببین درحیرتم      بشکن سکوت خلوتم
                     چون لالة تنها ببین      برچهره داغ حسرتم
                       ای روی تو آیینه‌ام      عشقت غم دیرینه‌ام
                    بازآچو گل دراین بهار      سر را بنه برسینه‌ام

مشخصات شعر بهار دلنشین :

خواننده: بنان

شاعر : بیژن ترقی

دستگاه : بیات اصفهان

بیژن ترقی : با گریه سر را به دامانت از غم نهادم

بیژن ترقی :

با گریه سر را به دامانت از غم نهادم
که شاید بسوزد دل توبه حال دل من

عجب ساده بود این این دل غافل من
گفتم اگر با ناله ام آتش زنم بر جان تو

گفتم اگر با گریه ام دریا کنم دامان تو
یارم شوی نازم کشی سوزم نشانی

اشک غم و خونِ دل از چشمم فشانی
ای غافل از سوز درونم

سر گشته دردشت جنونم
رفتی و دامن زدی آتشم را

از من گرفتی تو آرامشم را
برفتی که سوزد دل بیگناهم

ندیده گرفتی همه اشک و آهم

ندیده گرفتی همه اشک و آهم