حبیب ساهر / شب از نفس سرد

شب از نفس سرد 

شب از نفس سرد چو افسونگر مرموز 

صد نغمه و صد زمزمه در بیشه بر انگیخت 

مهتاب عیان گشت چون افرشته ئی از دور 

نورِ تر و کمرنگ سرِ آبِ روان ریخت 

مرغان همه آسیمه سر از تابش مهتاب 

یک یک ز نهانخانه ی نیزار پریدند 

نشنفته شب ، آهنگ روانپرور نیزار 

در آب روان پرده ی مهتاب دریدند 

بس ماه برآمد ز پسِ پرده اسرار 

بس شب سپری گشت، خوش آهنگ و فسونکار 

لیکن تن سنگین و دل تیره ندانست 

قدر شب مهتاب و شب وصلت دلدار 

مهتاب فراز آمد و مرغان شباهنگ 

از نور گریزان شده در سایه بخفتند 

رفتند پس پردهی تاریکی و نسیان 

چون خاطره ی بی اثر از یاد برفتند. 

حبیب ساهر