حبیب ساهر / ای ماه شب فروزِ من

ای ماه شب فروزِ من 

گاهی که شب به خلوت غمگین و تیره رنگ 

با چشم خوابناک و پر از درد تا سحر 

 

مبهوت، بر کنار افق خیره بنگرم 

تا ماه سرزند مگر از کوهسار سر 

 

سرمست آن خیال غمین آرزوی دور 

ناگه ستاره ئی ز افق از ستیغ کوه 

 

چون ماه شب فروز دمد در سکوت شب 

لرزان و تابناک و درخشان و باشکوه 

 

لیکن تو در حجاب نهان می شوی به عمد 

ای ماه شب فروز من، ای یار دلنواز 

 

تا زهره در هوای سحر، در سکوت فجر 

با نور سبز رنگ دَرَد پردههای راز 

 

هر شب که در فروغ تو در بوستان گذشت 

از پرده برفتاد مرا رازهای دل 

 

تنها توئی انیس من و رازدار من 

تابان شو از حجاب غم ای رهنما دل 

 

حبیب ساهر